Hanoi, Halong Bay, Hué

Door de “ghost writer” van Bente: Carlo sluyter.
Daar stonden ze dan die 2 backpackers op leeftijd , eindelijk op Hanoi AirPort na een wereldreis van bijna 36 uur vanuit zuid-Frankrijk. Bente stond klaar met het bordje wat ze van de chauffeur had gepikt, met de tekst “Patricia Maria Cornelia Christina Hellemons and party” . Dus voor de duidelijkheid , Bente en Carlo zijn de “party”.
Dus in het busje op weg naar Hanoi. Rond half 9 , s-avonds in het hotel aangekomen, en toen maar nog even door de buurt lopen. Wauw, wat een berg mensen, scooters, eettentjes, winkeltjes etc etc. Hanoi is een heel fijne stad, super druk (10 miljoen mensen, 5 miljoen scooters, met allemaal een toeter) maar relatief heel schoon, geen zwerfhonden en katten, geen prostitutie, kortom een heel grote meevaller. De eerste keer op straat denk je, goed links en rechts kijken , en als het kan oversteken. Dit is dus de manier om wortel te schieten, er is op de nette manier geen oversteken bij. Na een dag hadden we het door, net doen als de Vietnamees, GEWOON LOPEN, en ze omzeilen je vanzelf. Stel je voor het Hofplein , 500 auto’s, 2500 scooters, allemaal door elkaar heen, niemand houdt zijn baan, en allemaal toeterend, en dan gewoon beginnen te lopen zonder te stoppen naar de overkant, eenmalige ervaring, maar het gaat iedere keer goed, na een paar keer wordt het zelfs heel leuk.
Dag1 in de ochtend het Hanoi Hilton bezocht. Dit is de oude franse gevangenis , waar ze de Vietnamese vrijheidsstrijders opsloten en ook onthoofden, de guillotine staat er nog. in de oorlog met de US , werden hier de neergeschoten Amerikaanse piloten opgesloten , vandaar dat ze het de bijnaam Hanoi Hilton hebben gegeven. Erg indrukwekkend .
Nog even een massage laten doen voor alle drie, Bente en ik hebben genoten, alleen Patricia had zo’n klein vietnameesje die haar dag niet had. Ze ramde er fanatiek op los en op het einde rukte ze ook nog een bos met haren uit Trice haar hoofd, beetje zielig was ze wel.
Daarna heerlijk eenvoudig geluncht voor een half miljoen. (Duurde even voordat Carlo doorhad dat ze de laatste drie nullen meestal niet opschrijven , 1000 dongetjes is 0,4 cent) Niet zo slim, want we hadden een culinaire wandeling geboekt die om 4 uurbegon. Kregen rondleiding van leuk klein Vietnamees vrouwtje langs allerlei verschillende straatrestaurantjes met allemaal verschillende gerechten. Nu denken die Vietnamezen , grote Europeanen , grote magen, dus het eerste standje 4 gerechten, en ze wilde meteen ook voor ieder zijn eigen soepkom bestellen, 2x rijstgerecht en 2x dessert. Dat was bijna nu al spugen, veel te veel en natuurlijk laat geluncht. Alle gekheid, was allemaal best lekker, maar veel te veel en we moesten nog 3 uur. Bij het derde standje begon ze het te begrijpen en bestelde steeds een portie. Heel leuke en aparte dingen gezien, ook een standje waar je de beesten levend uitzoekt waarna ze hem of haar voor je bereiden. Schattige konijntjes, moest meteen aan Joep zijn flappie denken.
Tonnetje rond weer terug naar het hotel, en vroeg erin want volgende dag stond busje om 7.30 klaar voor excursie naar Halon bay.
Wat slaperig gelijk met een jong Duits stel het busje in voor een 4 uur durende rit. Onderweg 2 stops bij een soort mega winkels waar ze proberen je van alles aan te smeren, van beelden van 3 meter hoog tot parels. De ene bus na de andere wordt daar binnengeloodst.
Halon bay is een van de nieuwe 7 wereldwonderen van de natuur, stel je honderden rotsen voor die uit het water omhoog steken, werkelijk prachtig.
Rond lunchtijd kwamen we aan in de haven waar een paar honderd cruiseboten liggen. Wij bleken samen met kleffie en beffie ( het Duitse stel) een boot voor ons alleen te hebben. Tien man bemanning alleen voor ons. Na afvaart kregen we meteen een super uitgebreide lunch, echt zo indrukwekkend als je tussen die rosten doorvaart terwijl je zit te genieten van omgeving en heerlijk vers eten. Veel verse vis, beetje jammer voor Bente .
Hele middag lekker op het bovendek geluierd, met de tender naar een klein eiland waar we konden zwemmen en omhoog klimmen naar een uitkijkpunt. Carlo moest natuurlijk stoer doen, toen Bente en ik boven kwamen de eerste 10 minuten meteen aan het zuurstof.
Heerlijk gezwommen en toen terug naar de boot voor het diner. De bemanning dacht aardig er zijn maar 5 mensen, dus we maken 1 tafel voor het diner. Tip, ga nooit eten met een jong verliefd stel, hard werken, je moet de hele avond de conversatie aan de gang houden. Voordeel is wel dat ze heel snel na tafel weer verdwijnen naar hun hut.
Volgende ochtend vroeg naar een enorme grot, weer een vroege lunch en rond de middag weer de haven binnengevaren, bus weer in naar Hanoi.
Laatste dag Hanoi in de ochtend soort markthal bezocht met meer dan duizend winkeltjes van ongeveer 1 vierkante meter groot, wordt je helemaal gek van de drukte. Nog een snelle voetmassage, waarbij Trice gelukkig deze keer wel een zachte had.
Bente kreeg op straat nog van een vrouwtje haar stok met twee manden omgehangen en ook haar hoed opgedrukt , leuk moest Trice een foto van maken, en tegelijk schoot een zus van deze Vietnamees Nasr Carlo toe met haar manden, leuk samen op de foto. Op hetzelfde moment krijgen Bente en ik een zakje met ananas in onze hand gedrukt. Alles ging zo snel en chaotisch dat uiteindelijk Trice maar 1 foto heeft kunnen maken en we 12 euro hebben betaald voor wat stukjes ananas. Een Vietnamese familie zit die avond 5 sterren ergens te eten, en zich rot te lachen om die toeristen. Shit happens.
Eind van de middag naar het vliegveld om naar Hue te vliegen. Kort vluchtje, maar de landing was zo wild dat er menig armleuning is fijngeknepen. Er bleek het begin van een kleine tyfoon op opkomst.
De volgende dag ook menig ontwortelde boom gezien.
Taxi naar hotel en op verzoek van Bente het diner bij een Italiaan gedaan. De vriendelijkste bediening, je zou het hele stelletje zo mee naar Nederland naar Belvedere verschepen.
Vrijdagochtend door 3 motoren opgehaald, waarmee we de hele dag op pad gingen naar bezienswaardigheden uit de oorlog tegen US .
Zit heerlijk relaxed achterop zo’n motor, en ook heel aardige vrolijke kerels.
Begonnen bij een militaire begraafplaats , door naar de gedemilitariseerde zone tussen noord en zuid, en toen door naar de tunnels van de vietcong. Tot 30 meter diep zijn we naar beneden gegaan, daar leefden 400 mensen, je gelooft niet wat je ziet.
Er is alles, waterbron, ziekenkamer, oppas voor de kinderen , kraamkamer toiletten alles maar dan wel 80 cm breed en 150 cm hoog. Na een half uurtje voel je je rug al.
Toen zo’n 120 km terug naar Hue. Super rit door kleine dorpjes, de waterbuffels, koeien en eenden moet je omzeilen. De natuur is prachtig, het lijkt of de tijd hier nog heeft stilgestaan. Mensen leven nog vaak heel eenvoudig , en zijn bezig met voedsel te verbouwen. Maar hoe simpel of arm ze zijn, ze hebben bijna allemaal een mobiele telefoon, een scooter en een televisie.!
Zaterdagochtend om 9 uur met de trein naar hoi an. Maar tyfoon vergeten, er rijden geen treinen door de overstromingen. Je krijgt keurig bij het loket je geld terug van je tickets en dan op zoek naar alternatieven. Allerlei mistige figuren proberen je bustickets te verkopen maar we hadden zo onze broek vol van al deze snelle jongens dat we terug naar het hotel zijn gegaan en daar via de travelagent een taxi hebben geregeld, ook wel lekker luxe voor die 150 km. Groetjes Carlo en de meisjes